30.8.07

نامه محمود خلیلی زندانی سیاسی سابق به فعالین کومله

محمود خلیلی زندانی سیاسی سابق
ویکی از همکاران گفتگوهای زندان
پیشمرگان دلاور کومله ، فرزندان کار وزحمت ،فرزندان ستم طبقاتی به راستی چه شده است؟ شما که سرکوب عنان گسیخته سرمایه داری را با پوست وگوشت واستخوان خود حس کرده اید وهمواره جواب سرکوبگران رادر میدان نبرد داده اید . امروز چرا سلاح را به سمت سینه همرزمان خود نشانه رفته اید؟تاریخچه شما نشان داده است که می توانید از دل سخت ترین شرایط که فرصت طلبان برای شما ایجاد نموده اند سر فرازانه دوباره خود را بارور سازید . شما یکبار این امتحان را پس داده اید و نشان دادید که چگونه با سختی فراوان از چنگال شیادانی که سازمان انقلابی زحمتکشان را به سراشیبی نابودی کشانده بود خود را رها ساختید ودوباره کومله را احیاء کردید بدون اینکه قطره خونی از پیکر عزیزی بر زمین ریخته شودو خلق کردبا آغوش بازدوباره از شما استقبال کرد.شما درد را می شناسید ودرمان آن را هم به خوبی می دانید.انحرافات موجود را نه از دهانه مسلسل بلکه با بیان آن می توانید افشاء سازید. فرصت طلبان ، سازشکاران ،وقدرت طلبان هم پای رژیم سرمایه داری حاکم بر ایران در انتظار حمام خونی هستند که اینبار توسط خودتان برپا خواهد شد.هوشیاری خود را حفظ کنید.کسانی که با علنی کردن نام خودآگاهانه یا نا آگاهانه قصد لشکرکشی دارند،کسانی که چارت تشکیلاتی شما را برای رژیم جنایتکار ایران می کشند،کسانی که با انحصار طلبی وخود محور بینی تلاش دارند با استفاده از امکانات امپریالیستها جایگاهی برای خود دست وپا کنند.تنها آب به آسیاب رژیم خواهند ریخت . همانطور که ما صدای هلهله وشادی آنها را در سایت بازتاب می بینیم ومی شنویم که چگونه از سنگر بندی شما واحتمال رودر روئی شما به وجد آمده اند.مبارزه برای اصول را نباید فراموش کرد . در مبارزه روی اصول انقلابی با هیچکس نباید مماشات کرد.اما این مبارزه با اسلحه کشیدن به سمت یکدیگر تفاوت دارد.تاوان اشتباهات وانحرافات رهبران را نبایدپیشمرگان و هم سنگران دیروز بپردازند.تلاش در جهت افشاء وترد عناصرمنحرف را نباید فراموش کردودر کنارآن نباید گلوله هائی که می بایست سینه دشمن را بشکافد سینه هم سنگر دیروز را نشانه رود.مردم کردستان نگرانند، نیروهای انقلابی نگرانندکسانی که شما را به زدوخوردمسلحانه تشویق می کنند دشمنان انقلاب وتمامی زحمتکشان هستند.نگذارید لکه ننگ کشتار هم رزمان دامنتان را آلوده سازدهمانطورکه پس از 23سال سنگینی فاجعه 4بهمن بر روی شانه های ما سنگینی می کند .امروز روز نبرد با رژیم سرکوبگرسرمایه داری ایران است ، فراموشی ،کوتاهی وهر عملی که منجر به آسیب پذیری نیروهای انقلابی گرددجرمی غیرقابل گذشت است .رزمندگان کومله ،پیشمرگان دلاور با حفظ خونسردی انقلابی و رعایت تمامی معیارهای انقلابی نیروی قهر خود را برای مقابله با دژخیمان سرمایه (کسانی که با بمباران نظامی وتبلیغاتی تلاش دارند بخشی از نیروهای انقلاب را به دست خودشان نابود سازند)ذخیره وبه کاربندید.

پیام زندانیان سیاسی به مناسبت 19سالگرد کشتار سال 1367

پیام زندانیان سیاسی به مناسبت 19سالگرد کشتار سال 1367
قریب به 19 سال از تابستان گرم سال 1367 می گذرد.تابستان گرم وسوزان که دهها هزار زندانی سیاسی را در تنور خود سوزاند ، حتی آن زندانیانی سیاسی که دوران محکومیت خود را در سیاهچالهای رژیم سپری کرده بودند .در آن سال دژخیمان رژیم آخوندی این قهرمانان وطن را از سلولهای خود در زندانهای اوین و گوهردشت ( رجائی شهر) کرج و سایر زندانهای ایران بیرون کشیدند و آنها را به مسلخ برده و اعدام کردند.چو نیکو جوانانی که میهن عزیز مان ایران شاید دیگر هرگز همچون آنها را به خود نبیند. آرزوی همه ما اینست که مسببین این کشتار دستجمعی هر چه زودتر بدست محکمه ای ملی و انقلابی سپرده شده تا به سزای این تبهکاری خود برسند.ما زندانیان سیاسی زندانهای گوهردشت کرج ، اوین ،ارومیه ، اصفهان، بیرجند ،کرمانشاه و اهواز خواستار آنیم که هر چه زودتر کمیته ای جهت تشخیص و تعقیب آمرین و عاملین این جنایت هولناک تشکیل شود.
زنده باد آزادی
جمعی از زندانیان سیاسی ایران6 شهریور 1386ا
امیرحسین حشمت ساران،افشین بایمانی، بهروز جاوید طهرانی، منصور رادپور، علیرضا کرمی خیرآبادیخلیل شالچی، عباس عسکریزاده، عبدالرضا رجبی، هاشم شاهی نیا، سعید ماسوری، غلامحسین کلبی خانم زهرا علیقلی، سعیده شاه قلعه، یاسر مجیدی، اکبرسنجابی، محمد ویسی، حمید برهان، پیمان خنجری، والی داودی، محمد موسوی، سعید سنگر،محمد نظری،عثمان مصطفی پور،خالد استاد قاری،ابراهیم حسین پور، خالد فریدونی سعید فقی پور،سید وهاب خیری مقدس ابراهیم خورندی، عزیز صادقی ، حسن محمودی،سعید سنگر،حسین حمزه ولی شجاع،عبدالرحمان رسول زاده ، اسعد امیری زندا ، حمید قنواتی، رضا پرتوئی،محمد نیکبخت
انتشار دهنده :فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران

29.8.07

آرامش را هر چه سريعتر به اردوگاه هاي كومه له بازگردانيد!

آرامش را هر چه سريعتر به اردوگاه هاي كومه له بازگردانيد!
بهروز سورن
در يكي دو روز گذشته اخبار و گزارشاتي چند از وضعيت اضطراري در اردوگاه سازمان كومه له دريافت و منتشر شده است. اين شرايط شايد براي آنان كه با تاريخچه سازمانهائي چند از اپوزيسيون راديكال اشنا هستند تداعي كننده وضعيت فوق العاده اي ميباشد كه در گذشته هاي دور و نزديك فجايعي انساني بر جنبش انقلابي مردم كشورمان تحميل نموده و جان عزيز بسياري از فعالين اين جنبش را قرباني تصميم گيري هاي پرشتاب و فضائي آكنده از تشنج و بحران و عصبيت نموده است.
امروز اما پيش از وقوع حادثه و انفجار در برابر گزارشاتي قرار گرفته ايم كه حاكي از عمق بحران در درون اين سازمان ميباشد. اين امر بار گران و خطير وظيفه انساني و انقلابي را بر دوش تمامي نيروهائي ميگذارد كه دل بر آينده اي مبري از خشونت و سرشار از صلح و عدالت براي دنيائي بهتر بسته اند.
آنگونه كه از گزارشات دريافتي برداشت ميشود. فضاي ملتهب اردوگاههاي كو مه له در كردستان عراق ميتواند انفجاري تلخ را بدنبال داشته باشد.برخورهاي فيزيكي هم اكنون آغاز شده است و پليس سليمانيه دخالت كرده است.پيشگيري از وقوع اين نوع برخورد خشونت بار و عواقب هولناك آن اكنون وظيفه تمامي كسانيست كه چه بلحاظ فردي و چه متشكل در مبارزه اي بي امان با جمهوري اسلامي درگيرند .
نگذاريم كه نيات شوم رژيم استبدادي جاكم در ايجاد شكاف هاي جبران ناپذير در درون اپوزيسيون عملي شود. دست آلوده رژيم جنايتكار جمهوري اسلامي را ميتوان در زايش اين التهاب مشاهده نمود. جمهوري اسلامي دره اي از سركوب زحمتكشان كرد باز نايستاده است و روزنامه نگاران را زير پاي چوبه دار نگه داشته است.
بي شك و بدون هيچ شبهه اي هنوز ميتوان بجاي بكارگيري از اسلحه و خشونت از مكانيسم هاي دمكراتيك و توسل به ديالوگ و احترام متقابل براي جناحين نظري در داخل اين سازمان بهره مند و ابزار دمكراتيك را بخدمت گرفت و قطعا راه حلي يافت. راه حلي كه برون رفت از اين فضاي تشنج آميز و بحراني را امكانپذير نمايد.
متون دريافتي همچنين حاكي از آنست كه تعداد بسياري از خانواده هاي اعضاي اين سازمان از جمله دهها كودك در اين اردوگاهها بسر ميبرند كه بعلل مشكلات بسيار قادر به خروج از اين مناطق نميباشند .
تاريخ سوخته كردستان مقاوم و قهرمان كه همواره پيشتاز مبارزه با ستم و دفاع از آزادي بوده است نيازمند تحميل فاجعه اي ديگر و اينبار و مكرر از درون نميباشد.كردستان تا كنون شاهد درگيري هاي متعددي از اين نوع بوذه است. ترورهاي پراكنده، درگيري مسلحانه حزب دمكرات كردستان و كومه له، حادثه 4 بهمن سازمان فدائي و هم اكنون بوي تلخ اين حوادث شوم از اردوگاههاي كومه له بمشام ميرسد.
قطعا راه حل سياسي و تشكيلاتي در مرحله اول و با استفاده از تشكيل سريع گروه حل بحران در منطقه با حضور برابرنمايندگان جناحين ميتواند در پرهيز از خشونت و جلوگيري از توسل به درگيريهاي فيزيكي و احيانا مسلحانه موثر افتد. بي ترديد و صرفنظر از انحرافات موجود و شناخته شده اين سازمان در سالهاي گذشته هر گونه توسل به خشونت و استفاده از سلاح در حل بحران كنوني از ديدگاه همه آناني كه براي ازادي و برابري در ايران و حقوق مليت هاي ساكن آن مبارزه ميكنند، محكوم است.
كردستان امروز بيش از هميشه به اتحاد تمامي نيروهائي نيازمند است كه براي احقاق حقوق زحمتكشان كرد از رژيم تا بدندان مسلح جمهوري اسلامي، جامه رزم پوشيده اند .
در كمال تاسف مشاهده ميشود كه برخي از افراد و سازمانها بجاي راهيابي براي پيشگيري از درگيري هاي مسلحانه در اردوگاه هاي كومه له اطلاعيه هائي صادر ميكنند كه جز بر مولفه هاي كينه توزانه و تصفيه حسابهاي كهنه اتكائي ندارد.
اين افراد و تشكلها با اين اقدامات خود در دامن زدن به فضاي متشنج ميان جناحهاي موجود در اين سازمان نقشي موثر بازي ميكنند.
محكوميت اعمال خشونت در اين اردوگاهها از جانب اپوزيسيون راديكال و بكارگيري اهرم هائي صلح آميز براي خروج از بحران توسط گروههاي موجود در اين سازمان در شرايط كنوني و همين امروز از اهميت تعيين كننده اي برخوردار است

پیام کورش عرفانی به تمامی رفقای سازمان زحمتکشان کردستان ایران _کومله

بروز اختلاف مهم نیست
مدیریت آن مهم است.
پیامی برای همه رفقای سازمان زحمتکشان کردستان ایران – کومله
کورش عرفانی
در روزهای اخیر تنش میان دو جناح در درون سازمان زحمتکشان کردستان ایران – کومله شدت گرفته است. گزارشات در این باره حکایت از آن دارد که متاسفانه حتی احتمال درگیری میان دو طرف نیز وجود دارد. به همین دلیل نیز لازم است امکانات و توانایی های لازم بسیج شود تا مانع ازبروز یک سناریو تاسف بار در این باره شویم.
در این نوشتار نگارنده وارد جزییات اختلافات میان دو جناح نمی شود. زیرا نه مجال آن در این مقاله است و نه نگارنده از تمام جزییات و ابعاد موارد مورد اختلاف آگاه است. برخی سایت ها مطالب مفصل مربوط به این موضوع را ارائه داده اند که علاقمندان می توانند به آن مراجعه کنند.1 اما در اینجا بهتر است که بررسی این موضوع از بعد دیگری بپردازیم واز مسولان و فعالان هر دو طرف این جریان بخواهیم تا با آرامش و دور اندیشی در باره این وجه از موضوع نیز بیاندیشند.
پویایی تشکیلاتی
تجربه ی تاریخی به ما آموخته است که مبارزه ی سیاسی را پدیده ای متحول و پویا بدانیم. یعنی در پی آن نباشیم که یک تشکل سیاسی را به عنوان ساختاری ابدی و ازلی قلمداد کنیم که قرارست بدون هیچ تغییری دهه ها به حیات خود ادامه دهد. ثبات تشکیلاتی یا طبیعی و خودجوش است یا مصنوعی و کنترل شده. نوع نخست ثباتی است نسبی که از درک و تفاهم بازیگران اصلی یک تشکیلات بر می خیزد. در چنین حالتی، یک حزب یا سازمان سیاسی به این دلیل دوام می آورد که اعضا و تصمیم گیرندگان آن دریک چارچوب دمکراتیک به حل و فصل مشکلات، اختلافات و تفاوت دیدگاه ها پرداخته و با تصمیم گیری های مشترک، کار را به پیش می برند. اما در حالت دوم، ثبات تشکیلاتی از اراده و آگاهی اعضای آن بر نمی خیزد، بلکه محصول حضور سنگین رهبری فردی یا اقلیتی کوچک است که با روش هایی مانند مسخ، ترس، توطئه و تهدید، تشکیلات را به طور مصنوعی منسجم نگه داشته و عناصر مخالف را از خود دور کرده و یا حذف می نماید.
بدیهی است که تشکل های سیاسی ایرانی نمی توانند در بستری جدا از فرهنگ اجتماعی حاکم بر تاریخ و جامعه ی ایرانی شکل گرفته و رشد کرده باشند. این رابطه ی تنگاتنگ سبب شده است که بسیاری از تشکل های سیاسی ما زیر نفوذ مستقیم فرهنگ استبداد زده ی ایرانی به مجموعه هایی بسته تبدیل می شوند که به طور معمول یک رهبر کاریزماتیک با بهره گیری از تمامی روش های غیر دمکراتیک و حتی غیر سیاسی بر آنها مسلط شده و در طول زمان، با حذف مخالفان خویش، یک نوع یکدستی مصنوعی و تحمیل شده را بر کل تشکیلات حاکم می کند. این یکدستی، ثبات و بقای تشکیلات را تا حدی فراهم می سازد. اما اشکال کار در اینجاست که چنین تشکیلاتی به طور تجربی دائم باید بهای زیاده روی ها و یا تفریط ها و اشتباهات رهبری خویش را بپردازد و کمترین امکانی برای تصحیح جمعی تصمیمات نادرست فردی رهبر وجود ندارد. عمر، جوانی، امید و حتی جان هزاران نفر در درون این تشکیلات به دلیل خطاهای ناشی از فردیت رهبری بر باد می رود و مبارزه و آن تشکیلات نیز هر دم از دستیابی به هدف سیاسی خود دور می شود. بدیهی است که مستقر ساختن چنین سیستم ضد دمکراتیکی بر یک تشکیلات، نیازمند بحث های ایدئولوژیک ذهنی گرایانه و تکنیک های ارتباطاتی نمایشی، مغزشویی، احساسات گرایی غلیظ، مسخ آفرینی، اتهام زنی، توجیه گری، تخطئه گرایی و حذف سازی های فراوان است. در دل یک تشکیلات ضد دمکراتیک بخش مهمی از وقت و انرژی افراد با این گونه مسائل کاذب به هدر می رود و پیشبرد مبارزه امری ثانوی می گردد.
یک تشکیلات دمکراتیک اما مبنا را بر احترام به فرد و رعایت کرامت و حقوق انسان قرار می دهد. برای همه ی اعضا ارزش و احترام یکسان قائل می شود و برای آنها حق رشد و تعالی فردی قائل است. به همین دلیل نیز دمکراسی تشکیلاتی تلاش می کند تا نظر و اراده ی هر فرد را در تمامی رده های مسولیت پذیری دخالت دهد. دراین تشکیلات، برخوردها نه از روی ترس و وحشت و مسخ، که بر مبنای رفاقت و مهربانی و صمیمیت استوار است و تصمیم گیری ها نه براساس ذهنیت رهبر، که با بکارگیری خرد جمعی کلیه ی اعضا اتخاذ می شود.
مورد مشخص کومله
با بازگشت به مورد خاص موضوع این مقاله باید بگوییم تا آن حد که نگارنده اطلاع دارد تشکیلات «سازمان زحمتکشان کردستان ایران-کومله»ازالگوی یک تشکیلات استبدادی رهبر گرا تا به امروز به دور بوده است. وجود مشی سوسیالیستی و نظام سانترالیسم دمکراتیک در سطح نظری و وجود هزاران انسان مبارز، فرهیخته و از جان گذشته در راه آزادی خود و خلق در سطح عملی سبب شده است که این تشکل، علیرغم تحمل مشکلات، ضربات و حتی چندین انشعاب، بازهم به عنوان یک تشکل مردمی و چپ شناخته شده باشد. اما اگر بخواهیم واقع بینانه برخورد کنیم باید بگوییم که این تشکل، مانند بسیاری دیگر از تشکل های سیاسی ایرانی، هنوز از الگوی یک تشکل دمکراتیک و جمع گرا فاصله دارد. بدیهی است که جداافتادگی جغرافیایی و فیزیکی این تشکل از بستر اجتماعی خویش در درون جامعه کردستان ایران و موقعیت خاص وپیچیده ی کردستان عراق نقش مهمی در این باره ایفا می کند.
اما با وجود نگرانی های شدیدی که در حال حاضر بروز این اختلاف ها میان دو جناح بر انگیخته است و البته تا زمانی که خطر بروز برخورد فیزیکی میان آندو به طور کامل رفع نشود، جای خود را دارد، باید این اختلاف نظرها را به فال نیک گرفت و آنرا نشان دهنده ی بروز تحولی مثبت در درون این تشکیلات دید. زیرا مگر نه اینکه این اختلاف ها از دل تردیدها، شک ها، پرسش ها، زیر سوال بردن ها، کنجکاوی ها، انتقاد ها، خودانتقادگری ها، بحث ها و گفتگوی های اعضای دور و نزدیک این تشکیلات بوجود آمده است؟ پس در این صورت، آیا این اختلافات نمود چیز دیگری جز وجود پویایی ذهنی اعضاء در درون سازمان زحمتکشان ایران - کومله است؟ و آیا پویایی سیاسی نشان دهنده ی زنده بودن یک تشکیلات نیست؟ و مگر نه اینکه برای رشد و تحول نخست باید زنده بود؟
پس همه چیز در این رویدادی که بوجود آمده است منفی نیست و بیش از هر چیز در دل این رخداد به ظاهر نارحت کننده، امر مثبت و سازنده نهفته است. اما این که کدامیک از این دو وجه منفی ( درگیری، زدوخورد و خودزنی) ویا مثبت (تحول سازنده و یاری دهنده به پیشبرد مبارزه) دست بالا را بگیرد به هیچ پارامتر ناشناخته و پیچیده ای بستگی ندارد مگر به درک و اراده و رفتار دست اندرکاران این موضوع. به عبارت دیگر اینجاست که یک تشکیلات نشان می دهد آیا به بلوغ و رشد کیفی رسیده است و یا همچنان در خامی تخریب و تخطئه حرکت می کند؟ آیا تشکیلات آمادگی بهبودی و وارد شدن به فاز دیگری از تحول سازنده ی خود را دارد و یا باید هنوز در تنگناهای وجود محدود، بسته و ایستای خویش دست و پا زند.
فاجعه زدایی از موضوع
به زبان ساده تر این بدیهی است که در دل یک تشکیلات سیاسی حاضر در صحنه ای پر التهاب مانند کردستان عراق زمینه های تحول و تغییر و دگرگونی وجود داشته باشد. این بسیار طبیعی است که پرسش و انتقاد و پیشنهاد و نوآوری وجود داشته باشد. این می ماند که یک تشکیلات می خواهد چگونه این پدیده ها را اداره کند. بروز اختلاف مهم نیست، مدیریت اختلاف مهم است. آیا تشکیلات می خواهد پرسش ها را بدون پاسخ باقی گذارد؟ آیا می خواهد انتقادات را دربست و بی توضیح رد کند؟ آیا می خواهد به پیشنهادات بی اعتنایی کند؟ آیا می خواهد نوآوری ها را سرکوب کند؟ ... و یا بر عکس: می خواهد درصدد پاسخ گویی شفاف و صادقانه به پرسش ها باشد، انتقادها را بررسی ودر صورت درستی، پذیرا باشد، پیشنهادات را با علاقه بشنود و مورد بررسی قرار دهد و قابلیت اجرایی نوآوری ها و دستآوردهای آنان را مطالعه کند. اینها سیاست هایی مشابه و یکسان نیست و نتایج آن نیز مشابه و یکسان نخواهد بود.
واقع گرایی ضروری
این واقعیتی است که از دو سال پیش تاکنون، برخی پرسش ها، انتقادات و پیشنهادات در دل سازمان زحمتکشان ایران – کومله وجود داشته است. برخی از آنها بجا و برخی بی مورد بوده اند، برخی مفید و بعضی ناکارآ بوده اند، بعضی با زبان مناسب و برخی به گونه ای نامناسب مطرح شده اند. اما این خصلت دمکراتیک یک تشکیلات است که نوع برخورد با این نوع پدیده ها – سوال و انتقاد و پیشنهاد- را تعیین می کند. نبود خصلت دمکراتیک است که این پدیده های کاملا عادی و بدیهی سیاسی را به منابع دردسر، تنش و بحران در تشکیلات تبدیل می سازد. و اینک این با اعضای سازمان زحمتکشان کردستان ایران – کومله، در تمامی جناح های خویش است که از خود بپرسند آیا براستی دمکرات منش هستند یا خیر؟ آیا توان مدیریت مناسب اختلافات را دارند یا خیر؟ پاسخ نظری به این سوال یک چیز است، رفتار عملی هر طرف، آنگونه که در تاریخ ثبت خواهد شد و در حافظه ی جمعی مورد قضاوت قرار خواهد گرفت، چیز دیگری است. اینکه هر طرف بخواهد خود را دمکرات منش و طرف مقابل را ناصادق و غیردمکراتیک معرفی کند یک چیز است و اینکه در ورای حرف و گفتار، چه در صحنه روی خواهد داد چیز دیگری است. کلام و بحث و اقناع نظری یک چیز است و تعهد به عمل دمکراتیک و رعایت منش انسانی و احترام به عقیده و حضور و جان دیگران چیز دیگری است. و ر فقای عزیز ما دراین تشکیلات بدانند که قضاوت خلق کرد، مردم ایران و همه ی ناظران و دوستداران سیاسی آنها برعمل است نه بر آنچه می گویند و می نویسند. چه اگرعمل با گفتار در تناقض باشد، حرف چه اهمیتی دارد؟
نگارنده رفیقانه هردو جناح را به اندیشیدن در باره ی این پرسش دعوت می کند:
چگونه خلق کرد به کسانی اعتماد خواهد کرد که حتی قبل از کسب قدرت، سخن خویش پیرامون تعهد به رفتار دمکراتیک و منش انسانی را در حق همرزمان خویش رعایت نکردند ؟
اگر آنها امروز راه سرکوب را در درون تشکیلات به پیش بگیرند چگونه باید به وعده های آنها در مورد فردای آزاد و آباد برای همگان باور داشت؟ آری، چنین اعتمادی جز با مشاهده ی عمل و کنش هر دو طرف میسر نخواهد بود. امروز است که همه ی مبارزان راه رهایی خلق رنجدیده کرد چشم بر این دارند که ببینند چه کسی به آزادی دگراندیشان احترام می گذارد و چه کسی، آزادی مخالفان خویش را ناجوانمردانه و با توجیهات تشکیلاتی و مصلحت اندیشی های سیاسی زیر سوال می برد. اگر قرار باشد فردا خلق کرد به فرد یا افرادی برای رهبری و مدیریت اعتماد و اطمینان کند، امروز است که این فرد یا افراد با تعهد صادقانه ی خویش به آزادی مخالفان و رعایت حق فردی و حق حیات دگراندیشان می توانند این اطمینان را بنیان نهند. امروز است که خلق کرد به طور مثال رفیق عبدالله مهتدی را درصحنه ی تصمیم گیری عملی مورد سنجش قرار می دهد تا ببیند آیا او به راستی اصول دمکراتیک کنش سیاسی را رعایت می کند، تا فردا برای پیشبرد آرمان های خلق کرد در درون ساختار قدرت سیاسی به وی اطمینان کند. نام رفیق مهتدی را به دلیل اهمیت جایگاه کنونی وی در تشکیلات، به عنوان دبیراول کمیته مرکزی سازمان زحمتکشان کردستان ایران – کومله، آوردم، اما این نکته درباره ی همه ی رفقا در این کمیته، در درفتر سیاسی کنونی و در سایر سطوح تشکیلاتی نیز مطرح است. به همین ترتیب که در مورد اعضای جناح اقلیت نیز این موارد صادق است و برخورد سالم، منطقی، واقع گرایانه و توام با احترام و دوستی از جانب آنان لازم و ضروری است. امروز وسایل مدرن ارتباطی اجازه می دهد که همه چیز به آسانی مورد مشاهده و قضاوت باشد و بی شک حافظه ی جمعی از این امکانات بهره می برد.
پیام رفیق شما،
پس ای رفقا؛ به جای آنکه این اختلاف دیدگاهی بوجود آمده میان خود را به یک واقعه ی فاجعه بار تبدیل کنید آنرا به صحنه ی یک تجربه ی دمکراتیک موفق و سازنده مبدل سازید. بگذارید یکبار هم شده مردم ستمدیده ی کردستان شاهد آن باشند که روح آزادیخواهی، دمکرات منشی و رفاقت بر روح استبداد منشی، فردیت گرایی، سرکوبگری و دشمن سازی غلبه کرده است. بگذارید که نسل جوان کرد به طور خاص و نسل جوان ایرانی به طورعام ببیند که بلوغ و پختگی بر رفتار فعالان سیاسی کرد حاکم شده است.
این مهم نیست که حتما با هم به توافقی برسید، قبل از هر چیز این مهم است که حتی بدون توافق به هیچ شکلی از خشونت نسبت به یکدیگرروی نیاورید.
این مهم نیست که در چارچوب یک تشکیلات باقی بمانید یا خیر، این مهم است که حتی در قالب دو تشکیلات، با یکدیگر با احترام و تفاهم همکاری نزدیک داشته باشید.
این مهم نیست که دست از انتقاد به یکدیگر بردارید، این مهم است که در پس این انتقادها احترام به دگراندیشان و منافع میلیونها کرد محروم و ستمدیده مد نظرتان باشد.
نه از بحث و گفتگو و انتقاد باید وحشت داشت ونه حتی از جدایی و انشعاب. وحشت از جدایی وانشعاب ناشی از روحیه ی مطلق گرایانه و تجارب سیاه تاریخی ما است، افراد منطقی و واقع گرا پدیده هایی مانند انشعاب و جدایی سیاسی را اموری عادی و طبیعی درعالم سیاست دانسته و از زمانی که بتوان با رعایت ارزش های خود حضور دگراندیشان را در تشکلی دیگر تحمل کرد نباید از اینگونه موضوعات ترسی به خود راه دهیم.
در پایان امیدوارم که هوشمندی سیاسی، بلوغ تشکیلاتی، رفاقت همرزمی وبه ویژه در نظر داشتن منافع عالیه ی خلق کرد اجازه دهد که روند کنونی از فضای تنش خارج شده و رفقای هر دو جناح در داخل سازمان زحمتکشان کردستان ایران – کومله بتوانند دوره ی حساس کنونی را به گامی در تحول کیفی تشکیلات خود تبدیل کنند و از این طریق یک پیام روشن را برای خلق کرد و دشمنانش بفرستند : درگیری در جبهه ی خلق، هرگز.

نگرانی یک رفیق ازبروز اختلافات درون اردوگاه کومله

گزارشي كوتاه
از وضعيت فعلي در اردوگاههاي كومهله
اردوگاههاي كومهله كه شامل اردوگاه مركزي، " تاله سوار" و اردوگاههاي گردان و آموزشگاه است، ‌تا قبل از كنگره وضعيتي عادي و نرمال داشت. با نزديك شدن به روزهاي شروع كنگره، در لواي امنيت و اسكان رفقاي خارج از كشور كه براي شركت در كنگره به كردستان عزيمت كرده بودند، فضا و شرايط عوض شد.
از اعضا و خانوادههاي كومهله در شهر سليمانيه گرفته تا افرادي كه برخي از آنها پرونده منفي هم نزد كومهله و هم نزد حكومت منطقه دارند در لواي حفاظت از كنگره به اردوگاهها كشانده شده، ‌مستقر شدند و مسلحشان كردند.
همه با اسلحه و آمادگي نظامي در مكانهاي مختلف سازمان داده شدند، عملاً شرايط و فضا حالت نظامي به خود گرفت، ارگانها تعطيل شد و به تدريج بر در ارگانها و انبارهاي تسليحات و تداركاتي قفل زده شد. مسئولين و كاركنان ارگانها از جناح مخالف از حضور در ارگانهايشان منع شدند و از محل كار تلويزيون روژهه لات گرفته تا نانوايي اردوگاه، يك دست به شكل جناحي در اختيار گرفته شد و كليدهايشان از جناح مخالف پس گرفته شد.
به هر حال كنگره شروع شد و در جوار آن و كمي پس از برگزاري كنگره جناحي دفتر سياسي ، جناح رفرم خواه كومهله سميناري در راستاي توضيح سياستها و نكات اختلاف خود برگزار كرد و من هم بر اساس ملاحضات خود از شركت در اين سمينار پرهيز كردم.
در چنين حالي كه فضاي غير عادي در اردوگاههاي كومهله حاكم شده و اوضاع متشنج است ، ضرورت بازگشت شرايط به حال و هواي عادي و نرمال خود، بيش از هر زمان ديگري احساس ميشد، با اين وجود نه تنها چنين امري متحقق نشد بلكه فضا بيش از پيش حاد گرديد.
پس از كنگره نه تنها حالت آماده باش به هم نخورد بلكه تجمع نيرو دوچندان شد و حتي كساني به اردوگاههاي كومهله آورده شدند كه مدتها بود از رفت و آمد به اردوگاهها منع شده بودند. مستقر ساختن اين افراد به همين جا ختم نشد و زماني كه با اعتراض جناح مخالف روبرو گرديد با صدور كارت پيشمرگايه تي جعلي موضوع وارد فاز ديگري شد و مشخص شد كه برنامهاي از پيش تعيين شده بوده است. جولان اين افراد در اردوگاه موجبات تحريك بسياري را فراهم آورد كه من شخصاً و ديگر رفقا نيز بارها و بارها و حتي قبل از بروز رخدادها ، اثرات مخرب چنين عملكردي را گوشزد كرده بوديم. تحريكات بالا گرفت و ناامني هر لحظه بيشتر و بيشتر شد و كار به درگيري لفظي و گاهاً فيزيكي انجاميد. خطر استفاده از اسلحه در هر كدام از اين درگيريها به طرز تاسفآوري احساس شده است.
چنين جوي كه نوعي از رعب و وحشت را در اردوگاهها گسترانده بود، فضا را براي حضور نيروهاي نظامي حكومت كردستان عراق فراهم كرد و ناچاراً و از آنجا كه كنترل اوضاع از دست همه در رفته بود اين نيروها براي آرام سازي فضا و جلوگيري از اتفاقات بدتر در اردوگاه مستقر شدند.
با اين اوصاف و در حالي كه هياتي مشترك از هر دو جناح با همكاري مشترك نيروهاي حكومت كردستان تشكيل شد تا اوضاع را در كنترل داشته باشد، اما بازهم آرامش لازم بر اردوگاهها حاكم نشد و هر روز تشنج و درگيري ابعاد فراتري يافته است. در حقيقت اين اقدام هم تاكنون نتيجه موثر و درخوري نداشته و فضا كاملاً بحراني و متشنج است.
اين توضيح مختصر همه جوانب ماجرا را شامل نمي شود و صرفاً جهت اطلاع نگاشته شده است. اما بحث اصلي آگاه سازي طيف وسيع كومهله از اتفاقات جاري در اردوگاههاي است كه با رنج و مشقت شما مبارزان، جانباختگان كومهله و پيشمرگان سالهاي دورو نزديك بنا گذاشته شده است. در شرايطي كه ضرورت ديالوگ بيش از هر زمان ديگري احساس ميشود، ‌متاسفانه درب ديالوگ و چاره انديشي بسته شده است.
فضايي كه در بالا تا حدودي مورد اشاره قرار گرفت، نفس كشيدن را بيش از هرزماني سخت كرده، تشنج را به منتها اليه خود رسانده و ناچاراً گزينه باقي مانده را صرفاً انتخاب "انشعاب" گذاشته است.
در حالي كه همه شواهد نشانگر دو جناحي شدن كومهله است و صفبندي از هر زمان ديگري مشهودتر است، با اين حال نيز جناح دفتر سياسي نه تنها حاضر به پذيرش چنين حقيقتي نيست بلكه با انكار آن اصرار دارد كه ناديدهاش بگيرد. اساس اين تفكر را بايد در سياست هفتهها و ماههاي اخير اين جناح در برخورد به مخالفين درونياش جستجو كرد كه همواره با تقسيم صفوف كومهله به "خودي و غيرخودي" و "كومهلهايها و غير كومهلهايها"، تلاش داشته است كه خود را قادر مطلق، صاحب تمام امكانات و سرمايههاي كومهله نشان دهد.
با اين وجود كه همگان به جدايي و انشعابي از نوع متمدنانه آن ميانديشند، اينك اين گزينه نه تنها عقيم مانده بلكه ترس از بروز رخدادي جبران ناپذير آن هم در اردوگاهي پر از نيروي مسلح كه سالها مظهر رزمندگي، ‌جسارت و نبرد با دشمنان خلق كرد و جنبش انقلابي بوده است، بيش از هر زمان ديگري احساس ميشود.
در پايان نقش طيف وسيع كومهله در اين وضعيت بحراني،‌گفتگوي آنها بر سر موضوعات پيش آمده و دخالتگري موثر و فعال در امور، قابل چشم پوشي نيست و وظيفه داريم براي ممانعت از هر رويداد ناگواري كه برگي سياه بر كارنامه وزين و درخشان طيف كومهله و سالها رزمندگي و از خود گذشتگي آنها بيفزايد، تلاشي موثر و مفيد داشته باشيم.
3شهریور1386 برابر با25 اوت 2007

27.8.07

اعتراض دو نهاد حقوق بشری نسبت به ادامه بازداشت محمدصدیق کبودوند


رونوشت به:
شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد
سازمان عفو بین الملل
دیده بان حقوق بشر
گزارشگران بدون مرز
شورای حقوق بشر اتحادیه اروپا
محمد صدیق کبودوند، فعال شناخته شده حقوق بشر که در تاریخ 10 تیرماه در محل کار خود بازداشت شده، با گذشت بیش از 50 روز همچنان در شرایط بلاتکلیفی در بازداشتگاه وزارت اطلاعات نگهداری می شود.
کبودوند رئیس سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان بوده که در سالهای گذشته تلاشی چشمگیر را در جهت بازتاب موارد نقض حقوق بشر در کردستان آغاز نموده است.
وی که سردبیر هفته نامه توقیف شده پیام مردم کردستان نیز بوده است، سال گذشته از سوی دادگاه انقلاب سنندج به یک و نیم سال حبس تعلیقی، 5 سال محرومیت از روزنامه نگاری و ممنوعیت انتشار پیام مردم محکوم گردید که دادگاه تجدید نظر حبس تعلیقی وی را به یکسال حبس تعزیری تغییر داد.
در حالی که معاون امنیت دادستان- قاضی حداد- در برابر خبرنگاران ادعای این را دارد که بازداشتگاه 209، از بهترین بازداشتگاه های دنیاست، اما متهمان بسیاری هستند که مدتهای مدید در سلول های انفرادی این بند نگهداری شده و از کلیه حقوق انسانی خود محروم هستند.
کبودوند از جمله متهمانی است که تاکنون دادگاه انقلاب اتهام وی را به وکلا و خانواده اش اعلام نکرده و به دلایلی نامعلوم در بازداشت موقت نگهداری می شود.
خانواده کبودوند می گویند که وی هم اکنون در سلولی به همراه دو تن از زندانیان شرور که محکوم به اعدام هستند، نگهداری می شود و وزارت اطلاعات سعی دارد با استفاده از تضاد عقاید، فشار مضاعفی را بر این فعال حقوق بشر وارد نماید. در جریان بازجویی های صورت گرفته در بند 209، از کبودوند خواسته شده ، سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان را منحل اعلام نماید.
اتهامات وی " اقدام علیه امنیت ملی"، تشویش اذهان عمومی" از طریق مصاحبه ها و انتشار اخبار مربوط به نقض حقوق بشر و "مخالفت با اصول اسلام" از طریق انتشار بیانیه ای در رد سنگسار عنوان شده است.
در حالی که مطابق قانون متهم محق است در کلیه مراحل دادرسی از حضور وکیل استفاده نماید، نسرین ستوده و محمد سیف زاده وکلای وی تاکنون موفق به دیدار با موکل خود نشده اند و از وضعیت وی اطلاعی ندارند.
تداوم روند بازداشت کبودوند و وارد ساختن اتهامات سنگین و بی اساس به وی نشانگر عدم تحمل فعالانی است که به تمامی در چارچوب اعلامیه ها و میثاقین پذیرفته شده حقوق بشر و در جهت بهبود شرایط انسانی در ایران تلاش می نمایند. کیوان رفیعی فعال حقوق بشر نیز بیش از یکسال است که در شرایط بلاتکلیفی در زندان اوین نگهداری می شود.
این دغدغه در مورد برخورد با دیگر فعالین حقوق بشر نیز موجود است و با توجه به عدم حمایت و توجه سازمان ها و احزاب داخلی و خارجی بدین مسئله، روندی روزافزون خواهد یافت.
ما ضمن محکومیت برخورد سرکوبگرانه و اعمال فشار بر فعالین حقوق بشر، نگرانی عمیق خود را نسبت به ادامه بازداشت محمد صدیق کبودوند اعلام داشته و تمامی جوامع و سازمان های بین المللی، داعیان و نهادهای حامی حقوق بشر را به توجه به شرایط نابسامان این عرصه و اقدام قاطع و موثر در این زمینه فرا می خوانیم.
کمیته دانشجویی گزارشگران حقوق بشر
Student Committee of Human Rights Reporters
سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان
Human Rights Organization of Kurdistan


کارزار دفاع ازحقوق زندانیان سیاسی به ويژه دانشجویان دربند
وبلاگ خبری حقوق بشر

شوق ما ن بود که اوین موزه خواهد گشت. بندهای بندگی ازهم خواهد گسست. دیگراز رد زنجیر وتازیانه، صفحات تاریخ مان سیاه نخواهد شد. مژده می دادند که آن دشنه خون آلود که ازغلاف سازمان اطلاعات وامنیت کشوربرآمده و قلب مبارز زنان ومردان ایران زمین را دریده شکسته خواهد شد. وعده آن بود زندانی سیاسی وشکنجه انسان به دست انسان جزنقل سینه نیاکان دیگرهیچ مصداقی دراین سرزمین نیابد. قراربود سانسورجراید برای همیشه ملغی شود تا غنچه مطبوعات درفضای استقلال وآزادی قلم بشکفند. چه نهال های آرزو غرس شد تا سرسلسله همه خواست ها وقدم ها آزادی باشد. و... چون چشم گشودیم درپس احتزاز بیرق های سیاه بازچوبه های دار بود که رقص مرگ را به جنبش می آورد. ودیگربارباستیل ما اوین شد که هرچه آزاده یافت درچنبره بی ترحم خود فرو کشاند. پیش از آنکه سحرگاه پرده ازرخسار شب برکشد، دست بیداد یک کهکشان ستاره را یکجا دریک وجب گوربه خروارها خاک سپرد تا قبح این جنایت ازدیده ها نهان شود وآنگاه خاوران یک پهنه گشت ازاشگ وماتم برستارگانی که حتی بی خشت گوردفن شدند. وباردیگر چه قلم ها که شکستند. چه انسان ها که به جرم آگاه بودن وآگاه ساختن سلاخی شدند وبا چه تهتکی برچهره جامعه ومدنیت تیغ کشیدند. ساحت دانشگاه را به خون آغشتند. امااز18 تیر16 آذری دیگر تولد یافت. نشریات رابستند .کتاب هارا سوزاندند. بردست ها و پاها دستبند وپابند زدند. چشمهارا حتی دردرون سلول های انفرادی هم چشم بند زدند تا شاید انسان ها حق ، عدالت و آزادی را ازیاد ببرند. هرحرکت و صدا ، هراجتماع و گروه، هرنماد وهویت مستقل انسانی را دشمن امنیت (خود) خواندند. تا انسان ها با فراموش کردن انسانیت خود تبدیل به جماداتی مطیع و بی اراده شوند. حقوق کارگران را پایمال کردند. فرهنگیان را به بند آوردند وبی شرمانه درقاموس قدرت ثبت کردند که دانشجو، آزادی ، حقوق بشرهمچنان محاط درخط قرمزودرشمارواژگانی ثبت شود که مفهومی جز دشنام ازآن فهم نگردد. اما دانشگاه زنده است. حیات دانشگاه درایستادگی دانشگاه مازندران دربرابرباج خواهی آدم ربایان در اردیبهشت سال جاری نمایان شد. حیات دانشگاه دربپاخاستن دانشگاه شیراز دربرابرزیاده خواهی امنیتی ها درماههای آغازین سال جاری هویداشد. حیات دانشگاه درتحصن دانشگاه تبریز، اعتراضات دانشجویی دانشگاه مشهد ، جنبش دانشگاه لرستان ، ستارگان سپهردانشگاه همدان ، سرفرازی دانشگاه شاهرود ، دادخواهی دهها انجمن درشرف تعطیل دانشگاه های سراسرکشورواعتراض دانشجوی تعلیق ومحروم ازتحصیل نمایان است. حیات دانشگاه درخروش دانشجویان پلی تکنیک واستقامت آنان درسیاهچال 209 اوین نمایان است. و... مهرماه ازسرگیری کارزاربرای آزادی است.ما جمعی ازفعالین دانشجویی ،کارگری ، معلمان ،زنان واقوام دردرون مرز درجهت محکوم کردن رویه های ضد حقوق بشرحاکمان وبرای آزادی کلیه زندانیان سیاسی به ویژه دانشجویان دربند پلی تکنیک احمد قصابان ، احسان منصوری ، مجید توکلی و زندانیان کارگری ازجمله منصور اسانلو و محمود صالحی فعالان کرد ازجمله محمد صدیق کبود وند ، هیوا بوتیمار و عدنان حسن پورکارزاردفاع ازحقوق بشر وزندانیان سیاسی را اعلام نموده ودست یاری به سوی کلیه مبارزان راه آزادی و دمکراسی و مدافعان حقوق بشردرداخل وخارج ازکشور صرف نظرازتعلقات حزبی و گروهی درازمی کنیم.ما به منظور عینیت یافتن این کارزار ودفاع ازحقوق معلمان و دانشجویان و کلیه زندانیان سیاسی روز اول مهر را روز همبستگی با آنان اعلام می کنیم

فشار پلیسی به خانواده ها برای جلوگیری از برگزاری مراسم سال گرد در خاوران



فشار پلیسی به خانواده ها برای جلوگیری از برگزاری مراسم سال گرد در خاوران

بنا بر گزارش دریافتی از تهران، ماموران اطلاعات رژیم در آستانه نوزدهمین سال گرد کشتار زندانیان سیاسی در روزهای اخیر به دفعات به منازل خانواده های جان باختگان مراجعه و آنها را تحت فشار قرار داده اند که از برگزاری مراسم در خاوران خودداری کنند. در این مراجعات که با تهدید و ایجاد رعب و وحشت توام بوده است، ماموران اطلاعات از خانواده خواسته اند مراسم سال گرد را در منزل برگزار کنند. آنها وقتی که با مقاومت خانواده ها و تصمیم راسخ آنها برای برگزاری مراسم در خاوران مواجه می شوند، در ادامه تهدید می کنند روز برگزاری مراسم جاده ورودی به خاوران را مسدود و از آمد و رفت به خاوران جلوگیری خواهند کرد و چنانچه به هر دلیل خانواده ها موفق به برگزاری مراسم در خاوران شوند، باید از دادن شعار، سرودخوانی، سخنرانی و راه پیمائی خودداری کنند. به خانواده ها گفته شده که نیروهای سیاسی مخالف رژیم قصد دارند از مراسم سال گرد علیه رژیم استفاده کنند. در نتیجه خانواده ها مسئول عواقب هرنوع اقدامی علیه رژیم خواهند بود. آنها به کرات در گفته های خود ترس و واهمه رژیم از گسترش خاوران به سطح جامعه و تبدیل آن به یک جنبش اجتماعی را نشان دادند.

خانواده ها حضور و برگزاری مراسم در خاوران را حق مسلم خود می دانند و علی رغم محدودیت هائی که همه ی این سال ها دستگاه های سرکوب و اطلاعاتی رژیم برای آنها ایجاد کردند، با عزمی راسخ مراسم سال گرد جان باختگان دهه 60 زندانهای رژیم را برگزار کردند. امسال نیز خانواده ها ساعات اولیه صبح روز جمعه ۹شهریور در خاوران گردهم خواهند آمد و یاد عزیران به خون خفته خود را گرامی خواهند داشت.


کانون زندانیان سیاسی ایران در تبعید


شهریور ۱۳۸۶ برابر با ۲۵ اوت

23.8.07

تبعیدیان شهر، وان، ترکیه


تبعیدیان شهر، وان، ترکیه
هموطنان عزیز در داخل و خارج از کشور نیروهای اپوزیسیون و احزاب سیاسی 24 ساعت از بازداشت 5 تن از پناهندگان سیاسی ایرانی در کشور ترکیه شهر وان می گذرد ، این 5 تن توسط نیروهای امنیتی و اطلاعاتی کشور ترکیه بازداشت شده اند ، تا کنون از هیچ یک از این عزیزان اطلاعی در دست نمی باشد.
شهر وان محل استقرار پناهندگانی است که از زندان های ایران گریخته و خود را به کمیساریای عالی پناهندگان معرفی کرده اند و بی شک گذر هر کدام از شما که در اروپا و امریکا زندگی می کنید به یکی از این شهر ها رسیده است و کلیه بی هرمتی ها و ناملایمات این کشور را تجربه کرده اید.
و حال دولت ترکیه که دوشا دوش رژیم فاشیستی ایران به سرکوب مخالفان یکدیگر می پردازد از شما روشنفکران انتظار داریم که بدون تبعیض از این عزیزان و از حق پناهندگی کلیه ایرانیان دفاع کنید.
آقایان سید علی عالم زاده ، ابوالفضل آجرلو ، مجتبی وطن پور سه تن از اعضای حزب مشروطه ایران می باشند و از زندانیان سیاسی سابق در رژیم ایران که اخیرا نیز پناهندگیشان توسط سازمان ملل متحد پذیرفته شده است و اخراج ایشان از ترکیه کاملا عمل غیر قانونی می باشد و بر خلاف کنوانسیون ژنو می باشد.
همچنین آقایان پژمان پیران و علیرضا رنجبر دو تن از فعال سیاسی ایران می باشند که به مدت یکسال در کشور ترکیه به عنوان پناهجو زندگی می کنند .از شما تقاضا داریم وضعیت این عزیزان را از دستگاه امنیتی ترکیه ، دولت ترکیه و کمیساریای عالی پناهندگان در آنکارا پیگیری نمائید و از اخراج ایشان به ایران جلوگیری نمائید.

6.8.07

شدت گرفتن اعدامها در ایران

شدت گرفتن اعدامها در ایران به همراه گزارشی از:
Amnesty International
در مورد اعدامهای صورت گرفته از سال 2006 تا کنون

چندی پیش همانگونه که در اخبار هم آمده بود طرحی در ایران به مرحله اجرا گذاشته شده تحت عنوان مبارزه با اشرار و اوباش که در طول این طرح حدود 4200 نفر در تهران دستگیر شدند که تعداد حدودا 25 مورد اعدام در اقصی نقاط ایران گزارش شده است شهرهایی همچون کرج , خراسان (مشهد) , زاهدان و تهران و چندین نفر دیگر هم در انتظار اجرای حکم اعدام به سر میبرند .
طرح مزبور در مبارزه با اشرار در حالی صورت گرفت که ایران در آستانه جیره بندی شدن مصرف بنزین و وقایع حماسی همچون سالگرد حوادث کوی دانشگاه(وقایع 18 تیر) و نوزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی (کشتار تابستان 67) قرار داشت
جیره بندی ینزین از یکسو عواقبی همچون آتش زدن چندین پمپ بنزین در سراسر ایران را به همراه داشت و با حضور اغلب افراد کم درآمد و ناراضی از فشار اقتصادی که دولت محمود احمدی نژاد با سیاستهای نادرست خود به مردم تحمیل کرده است میتوانست به شورشی بسیار پر درد سر و فراگیر تر تبدیل شود .
طرح مزبورکه تنها چند ماهی پس از طرح مبارزه با بد حجابی در تهران به اجرا درآمده بود اقشار کم درامد و عمدتا جوانان معترض وعاصی جامعه ایران را هدف حمله قرار داد و حال آنکه اغلب افراد دستگیر شده با متوسط سنی پائین و از جوانانی بودند که پس از روی کار آمدن رژیم اسلامی در ایران متولد شده بودند حال اگر به سمت ناهنجاریهای اجتماعی کشیده شده اند سؤالیست که مسئولان رژیم اسلامی باید پاسخگوی آن باشند .

گزارشی از :
Amnesty International ) date: 31 July .2007)
در مورد اعدامهای صورت گرفته از سال 2006 تا کنون

حقایق امر و اشکال مختلف اعدام
1- کشورهایی که مجازات اعدام در آنها منسوخ شده و کشورهایی که مجازات اعدام در آنها همچنان اجرا میشود .

- دوسوم از از کشورهای جهان مجازات اعدام را در قوانین جاری سیستم قضائی و دیوان عالی کشوری خود منسخ اعلام کرده اند .

گویای آن است که :Amnesty International آخرین اخبار

90 کشور و ناحیه مجازات اعدام را در تمامی اشکال وقوع جرم منسخ ساخته اند .

10 کشور مجازات اعدام را از قوانین خود حذف کرده اند بجز در موارد خاص همچون جنایات جنگی .

30 کشور جهان در حالت رسیدگی به حذف مجازات اعدام به صورت تمرینی هستند این کشورها هنوز هم مجازات اعدام را در دستور قضائی خود دارند ولی این در حالیست که در طول 10سال گذشته هیچ مجازات اعدامی در این کشورها صورت نگرفته و این کشورها پذیرفته اند که می تواننند قانونی را در برانداختن مجازات اعدام به اجرا گذارند .

در نهایت 130 کشور جهان در حال حاضر یا مجازات اعدام را از قوانین خود حذف کرده اند و یا آن را به حالت تعلیق درآورده اند .

67 کشور جهان هنوز هم قانون اعدام را در دستور قضائی دیوان عالی کشور خود نگه داشته اند ولی تعداد کشورهایی که هم اکنون مجازات اعدام را در مورد زندانیان هرساله به اجرا میگذارند بسیار کمتر است.

2- حرکت رسمی بین المللی در جهت منسوخ ساختن مجازات اعدام :
بیش از 50 کشور جهان از سال 1990 تا کنون مجازات اعدام را در تمامی سطوح وقوع جرم منسوخ اعلام کرده اند .
, لیبی , رواندا و...) قاره آمریکا (کنادا , پاراگوئه ,Côte d’Ivoire همانند آفریقا:( مکزیک) آسیا و خاور دور (بوتان , فیلیپین و ساموآ) اروپا (آلبانی , مولداوی , مونته نگرو , صربستان , ترکیه )

3- کشورهایی که پس از سال 1990 مجددا مجازات اعدام را به اجرا گذاشته اند .

پس از منسوخ شدن مجازات اعدام خیلی به ندرت در کشورهایی که این قانون ضد انسانی در آنها حذف گردیده بود مجددا به اجرا گذاشته شده نظیر : نپال, فیلیپین , گامبیا , گینه نو
در نپال و فیلیپین مجازات اعدام صورت میگیرد ولی در گامبیا و گینه نو این قانون مجددا حذف گردیده.

4- احکام صادر شده و احکام اجرا شده اعدام :
در سال 2006 در کمترین حالت 1591نفر در 25 کشور جهان اعدام شده اند و 3861 نفر حکم اعدام خود را در55 کشور دریافت کرده اند و در انتظار اجرای حکم اعدام به سر میبرند .
(این آمار گویای حداقل میباشد و آمار دقیق بسیار بالاتر است)
در سال 2006 حدود 91 درصد از تمامی اعدامهای اعلام شده در چین , ایران , پاکستان ,عراق , سودان و ایالات متحده امریکا اجرا شده .
برآورد میکند که حدود 1010 نفر تنها Amnesty Internationalبر طبق گزارشها
درسالی که گذشت در کشور چین اعدام شده اند در حالی که آمار حقیقی قربانیان اعدام بسیار بالاتر است تقریبا آمار بر آورد شده چیزی حدود 7500 تا 800 نفر اعدامی را در سال 2006 نشان میدهد .
ایران با تعداد 177 نفر اعدامی , پاکستان 82 نفر , عراق و سودان هرکدام65 مورد اعدام و در 12 ایالت آمریکا 53 مورد اعدام رخ داده است .
تخمین دقیق رقم افرادی که در سراسر جهان حکم اعدام دریافت کرده اند و یا در انتظار اجرای حکم اعدام به سر میبرند بسیار مشکل است ولی با توجه به به اخبار رسانه های مختلف ,انجمنها و نهادهای حقوق بشری و تعداد محدودی گزارشات علنی به دست آمده رقمی بین 19185 و 24646 نفر تا پایان سال 2006 جزو این مجموعه قرار دارند و این خود رقمی تکان دهنده است .

انواع مختلف اجرای حکم اعدام:

گردن زدن در عربستان سعودی اجرا میشود
اعدام با جریان برق در ایالات متحده آمریکا
اعدام با استفاده از چوبه دار در مصر ,ایران , ژاپن ,اردن , پاکستان , سنگاپور و...
اعدام زندانی با تزریق سم در چین, گواتمال , تایلند , آمریکا
اعدام با استفاده از جوخه آتش در بلا روس, چین , سومالی , تایوان ,ازبکستان و ویتنام و...
اعدام به شیوه سنگسار تنها در ایران و افغانستان به اجرا گذاشته میشود

اجرای حکم اعدام در مورد کودکان بزه کار :

معاهده جهانی حقوق بشر اجرا شدن و یا صدور حکم اعدام در مورد هر فرد زیر 18 سال را شدیدا رد میکند . بر طبق قرار داد جهانی حقوق افراد غیر نظامی و سیاسی , پیمان حقوق کودک , رمان رسمی افریقا مبنی بر حقوق و رفاه کودکان و همچنین پیمان حقوق بشر آمریکا همگی بر منع صدور حکم اعدام در مورد افراد زیر 18 سال تاکید دارند .
در بیش از 100 کشور جهان که حکم اعدام به ندرت ولی در مواردی خاص اجرا میشود اجرای حکم اعدام در مورد کودکان قانون شکن با توجه به یکی از عهدنامه های فوق منع میشود و تعداد بسیار محدودی از کشورها همچنان به اعدام کودکان ادامه میدهند.
9 کشور جهان از سال 1990 تا کنون حکم اعدام را در مورد 53زندانی زیر 18 سال به اجرا گذاشته اند که از آن جمله عبارتند از : چین , جمهوری دموکراتیک کنگو , ایران , نیجریه , پاکستان , عربستان سعودی , سودان , آمریکا و یمن .
در حال حاضر کشورهای چین , پاکستان , آمریکا و یمن سن قانونی مجازات اعدام را به 18 سال ارتقا داده اند و از اعدام افراد مجرم که در زمان ارتکاب جرم کمتر از 18 سال داشته اند خودداری میکنند .
ایالات متحده آمریکا و ایران هرکدام بیشترین اعدام کودکان را نسبت به سایر 7 کشور یاد شده در طول سالهای گذشته انجام داده اند .
در حال حاضر ایران آمار تمام اعدامهای کودکان در آمریکا را پشت سر گذاشته و با 19 اعدام از سال 1990 تا کنون در صدر کشورهای ناقض حقوق کودکان قرار دارد .
در سال 2006 تعدا د 4 کودک در ایران و یک نفر در پاکستان اعدام شده اند .
2 محکوم که در زمان ارتکاب به جرم کمتر از 18 سال سن داشتند تا کنون در نیمه اول سال 2007 در ایران اعدام شده اند .


گزارش نقض حقوق بشر و اعدام در ایالات متحده آمریکا:

53 زندانی در 12 ایالت آمریکا در سال 2006 اعدام شده اند
از ابتدای ژانویه سال 2007 تا کنون حدود 3350 زندانی در انتظار حکم اعدام به سر میبرند
38 ایالت از 50 ایالت آمریکا مجازات اعدام را اجرا میکنند این قانون در مورد نیروهای نظامی و غیر نظامی قابل اجراست .


با نگاهی به این ارقام و گزارشات مجامع حقوق بشری و گزارشات موجود در شبکه های خبری میتوان به عمق فاجعه ای که همه ساله در گوشه کنار جهان اتفاق میافتد پی برد.

Amnesty Internationalمنبع : وبسایت

برگردان فارسی گزارش
بهزاد پیله ور
ششم آگوست 2007
http://www.pilehvar.blogspot.com/
http://www.pilehvar.blogsky.com/